Mart ayında savaş çocuklarının da yüzünü asmasın, onlar her gün patlayan bombalarla büyümesin diye kaçıp Türkiye’ye sığınan bir mülteci ailesine konuk olduk.
Sheabith ailesi, İhsaniye Mahallesinde ki evlerinde bizi ağırladılar. Baba Adnan Bey, Anne Elham Hanım ve çocuklar Noures, Dalya, Ahmed, Barik ve Elham Hanımın Annesi ve yine iki ay önce Türkiye’ye gelen komşuları ve bize tercümanlık yapan Muhammed Bey…
Muhammet Bey, Irak Kerkük’te Türkmenler ile beraber yaşadığı için biraz Türkçe biliyor. Sorularımıza kimi zaman kendi hayatından, kimi zaman Adnan Bey ve ailesinin söylediklerinden cevaplar veriyor.
Ne zaman geldiniz Türkiye’ye?
Mart ayında, önce Ankara’ya geldik. Oradan bizi Bolu’ya gönderdiler.
Bolu’da Irak’lı toplam 300, Suriye, İran gibi yerlerden gelenlerle toplam 400 mülteci olduğunu öğreniyoruz Muhammet Beyden.
Neler yaşadınız Irak’ta?
Muhammet Bey-Irak’tan kaçtık biz. Savaş çok kötü. Çocuklar bazen okula gidebiliyorlar, bazen gidemiyorlar. Benim oğlumu kaçırdılar okula giderken. 10 gün sonra askerler geri getirdiler.
Adnan Bey-Amerikalılar barış getirmek için geldiklerini söylediler ama bize savaş ve ölüm getirdiler. Irak’ı parça parça ettiler. Şii, Arap, Türkmen, Kürt diye hepimizi böldüler. İran, Suriye hepsi ayrı ayrı Irak’a girdiler. Hep savaş gördük.
Muhammet Bey-Amerikan askerlerini biz istemiyorduk ülkemizde. Saddam zamanında da zulüm vardı Irak’ta, ama bunlar geldi daha beter oldu.
Adnan Bey- Çok ölü gördük, insanların sokak ortasında başları kesildi. Her zaman bombalar patlıyordu. Biz çocuklarımız bunları görmesin diye geldik.
Muhammet Bey-Bu savaş Irak’ta 1980’lerde başladı. Önce 8 yıl İran’la savaştık. Sonra Kuveyt ile savaş başladı. Irak’a derman gelmez, Irak’a yemek gelmezdi. Sonra 2003 ‘de Amerika geldi, bize barış getireceklerini söylediler. Ama 2011 oldu hala çıkmadılar ülkemizden, kaç yıl oldu savaş bitmedi. Bizim gördüklerimiz çok acıydı. İstedik ki çocuklarımız görmesin, savaşla büyümesin. Buraya gelip kurtuldular.
Artık havalar iyice soğudu. Kuş sesleri duyulmaz oldu. Şimdi yalnızca, anasını ya da babasını, kardeşini yitiren çocukların ağlamaları duyulabiliyor.
Bizler, bir ülkesi ve umudu olmayan çocuklarız.
Yukarıda ki cümleler bir savaş çocuğuna ait.
Sheabith ailesinin çocuklarına soruyoruz, onlar anlatıyorlar…
Evin en küçük çocuğu, 5 yaşında ki Barik’in yaşadıklarını anlatıyor Adnan Bey.
Irak’ta patlayan bombaların etkisinden hala kurtulamadı. İftarda patlayan bombayı, savaş zannediyor, hala korkuyor.
Dalya başlıyor anlatmaya, Muhammet Bey tercüme ediyor yine. Dalya’nın okuluna bomba koydular. Arkadaşlarını kaybetti.
10 yaşında ki Ahmet anlatıyor Dalya’dan sonra. Gözlerinden korku ve ciddiyet fışkırıyor. Konuşurken 10 yaşında bir çocuk gibi değil.
Muhammet Bey, Ahmet’in anlattıklarını tercüme ediyor. Okulunda bomba patladı. Üç saat okulda mahsur kaldılar. Amerikan askerleri okulu yaktılar.
Peki, bir gün savaş biterse dönmek ister misiniz ülkenize diye soruyorum? Muhammet Bey sorumu aileye tercüme ederken Adnan Bey hiç düşünmeden cevap veriyor.
Hayır, Irak’ta savaş bitmez. Biz tekrar savaşın içine dönmek istemiyoruz.
Türkiye’de ki şartlarınız nasıl? Mutlu musunuz burada?
Adnan Bey-Türkiye’ye geldik, burada savaş yok, dışarı çıkabiliyoruz, gezebiliyoruz. Güvendeyiz. Ama burada da çalışamıyoruz, çalışma izni vermiyorlar.
Muhammet Bey-Ben elektrikçiyim, çalışmak istedim çalışma izni vermediler.
Adnan Bey-Biz Türk Halkından, Bolu Halkından çok memnunuz, çok iyiler. Yardımseverler.
Bizlere söylemek istediğiniz bir şey var mı?
Sıcak aş veriyorlardı belediyede onu kestiler. Ramazan Berekettir, ama Ramazan’da bize verdikleri yemeği kestiler. Biz çalışmak istiyoruz. İş olmazsa ne kadar para olursa olsun bitiyor.
Rap müzik çok dinlemem ama Sheabith ailesinin evinden çıkarken Ceza’nın savaş Çocukları parçasından bir bölüm dökülüverdi dudaklarımdan…
Çocuklar ölmesin savaşta
Savaş denen şey biraz yavaşla
Adil ol hedefi doğru seç minik bedenleri yok etme
Kaderi onlar çizmedi
Yetti artık gözyaşı onlar gülmeli!
Haber- Röportaj: Nermin Kaya
